Spotkanie

Wampisia

Koniec zbliża się do mnie małymi kroczkami. Jest jak Śmierć - spokojny, trochę smutny. Cierpliwy. Przecież czekał na mnie już tyle lat. Kilka dni różnicy mu nie zrobi. Czuję, jak stoi tuż obok. Przygląda się mi. Mojemu upadkowi. Bierny obserwator, a jednak czasem czuję jego palce... Zaciskają się delikatnie na mojej szyi. Tak, że czuję je dopiero, gdy jest już za późno na cokolwiek... Żyję, chociaż tego nie czuję. Może określenie "istnieję" będzie tu bardziej pasować. Egzystuję, nic nie czyniąc. A przecież chciałabym, tak jak inni, mieć powody do śmiechu, zabawy. Kochać. Kocham. Serce przecież mocniej bije, gdy o Nim myślę. Motyle fruwają bezkarnie w brzuchu, a ja nie mogę po prostu wypuścić na nie Raida. Zabić je. W tym cały problem. Jestem uzależniona od miłości. Toksycznej. Trującej. Wysysającej ze mnie wszystko. Ale miłości. Potrzebuje jej, gdyż jest moim tlenem. Moją wodą życia. Tryskającym źródłem. Czystym, jak potok górski. Dopiero w dolinie jest zatruwany... Jestem chyba stworzona na niewolnicę miłości. Nie mogę się bez niej obyć. To ona mną rządzi. Od niej uzależnione jest moje istnienie. Bez niej zginę. Z nią umieram powoli, w cierpieniu. Czy nie lepiej po prostu się powiesić? Skończyć ze wszystkim? Zapaść się na zawsze w ciszę. Wsłuchiwać się w jej szmer. Szeptać jej na ucho... Razem z nią podziwiać piękno wszechświata. Zapomnieć na zawsze o wszystkim i niczym. Lecz jestem tchórzem. Nie zdecyduję się na zaciśnięcie pętli na szyi. Nie zrobię decydującego cięcia na nadgarstku. Ja nawet tabletek porządnie przedawkować nie umiem! Błagam, Śmierci... Przyjdź szybko i skończ z tym! Zlituj się! Czy ja wiele żądam?! Tak trudno uczynić mnie wolną?! Kroki słyszę... Kroki na drewnianych panelach. Głośne, jak kości uderzające o blat stołu. Kości?
- GOTOWA?
- Tak - odpowiadam. - Jestem gotowa.
Podnosi kosę i tnie. Nawet nie czuję. Moje ciało pada na ziemię, lecz ja zostaję tak, jak stałam. Patrzę na ręce... A raczej ich widmo. Rozwiewam się. Powoli znikam.
- TEGO CHCIAŁAŚ?
Nie tego! Chciałam Raju! Chciałam chórów anielskich! Chciałam Królestwa Niebieskiego! To niesprawiedliwe!
- NIE MA SPRAWIEDLIWOŚCI. JESTEM TYLKO JA.
Dlaczego to się tak kończy? Przecież nie tak miało być... Miałam żyć wiecznie wśród bogów... Rozpływam się coraz bardziej. Moich nóg już nie ma. Nicość dopada mnie coraz bardziej. Już zabrała mi dłonie. Ramiona... Dochodzi do piersi. Nie tego chciałam... Tak wygląda życie po śmierci? To nie życie. To....
- CHCIAŁAŚ - PRZYSZEDŁEM. WIĘC DLACZEGO NARZEKASZ? UKRÓCIŁEM TWOJE CIERPIENIE. SKOŃCZYŁEM ŻYCIE, KTÓRE TAK BARDZO DAWAŁO CI SIĘ WE ZNAKI. WIĘC PRZYJMIJ TO Z POKORĄ.

~durch_den_monsun

Bardzo mi sie podobalo...
Piszesz urzywajac ostrych slow trafiajacych wprost do mojego serca...
Zupelnie jak sacrifice...
O tak...Te niesamowite uczucia...
Dziekuje za te chwile:) Pozdrawiam i czekam na kolejne dziela!

Cama

"Ostre słowa trafiające do serca" - ~ddm

Podpisuje się pod tym. Jest całkowicie wiadome, że śmierć w końcu przyjdzie. "Wiec po co czytać dalej?" Bo strasznie wciąga.. To tyle.

Mod.Free

co ja mam powiedziec?

no chyba to ze bardzo dziwne a zarazem ... trafiajace do czytelnika.
podpisuje sie pod Cama i ~ddm
...bardzo ostre slowa..

Adm.Sacrifice

Fenomenalne...
Kocham Twoją twórczość.
Bardzo. Bardzo. Bardzo.

Ostre słowa to coś co lubię,
coś czego nadużywam,
coś co sprawia, że ejstem sobą.

Widze, że Tobie też służą Wink

MadisoOn

Ja zdecydowanie popieram poprzedniczki..
Bardzo ładnie.. Dziwne, ale trafiające do serca.
Już początek wzrusza i to właśnie on jest najważniejszy Smile

Wampisia

dzięki dziewczyny. to na początku miał być wpis do pamiętnika, dlatego początek mocno emocjonalny. dzięki jeszcze raz :*

SimplePlanowa